PIŁKA NOŻNA W ŚWIEBODZINIE DO 1965 ROKU.
Brak jest dokładnych danych na temat życia klubowego w pierwszych latach po wojnie, nieznane są też nazwiska działaczy i zawodników. Wiadomo jednak, że pionierami powojennego piłkarstwa w Świebodzinie byli kolejarze, którzy zawiązali klub MKS „Kolejarz”. Pierwsze mecze „Kolejarza” odbywały się w parku koło dworca kolejowego. Nieco później znane już były kluby piłkarskie takie jak MKS „Tęcza”, MKS „Spójnia”i KS „Stal” działający przy M-12, obecnej Eltermie, KS „Unia” działający przy Lubuskich Fabrykach Mebli, Milicyjny KS „Gwardia” oraz KS „Start” działający przy Rzemieślnikach Świebodzińskich. W 1947 roku zespół „Kolejarz” zmienił nazwę na MKS „Tęcza”, który brał udział w rozgrywkach w „A” klasie.
W nowo powstałej drużynie trenerem był przedwojenny oficer, żołnierz AK, były zawodnik pierwszoligowej drużyny „Pogoń” Szczecin, dwukrotny reprezentant Polski – Stanisław Puzyna. Do Świebodzina przyniósł tradycje przedwojennego piłkarstwa. Miał wielki wpływ na zawodników. Był nie tylko ich trenerem, ale i wychowawcą. Innym żołnierzem AK, który grał w drużynie, był Henryk Sierakowski. Skład drużyny tworzyli także: Andrzej Kretschmer, Alfred i Kazimierz Matuszewscy, Zbigniew Jakubowski, Jerzy Bryczkowski, Remigiusz Wilczak, Henryk Szahun, Kazimierz Szajna, Niedźwiecki, Zbigniew Szarek. Większość zawodników pochodziła z Kościana. Przyjeżdżali do Świebodzina, aby pracować w fabryce mebli.
Po rozwiązaniu „Tęczy” w 1959 roku powstał MKS „Spójnia” . Grali w nim zawodnicy „Tęczy” oraz młodzież piłkarska. Zawodnicy grający w „A” klasie utrzymywali się na wysokich pozycjach w tabeli rozgrywek. W tym samym czasie mecze rozgrywała „B” klasowa KS „Stal” pod wodzą byłego zawodnika „Tęczy” – Niedźwieckiego.
W 1953 roku w wyniku połączenia „Spójni” z klubem meblarskim „Unia” powstał przyzakładowy klub „Pogoń”. W skład ówczesnej drużyny wchodzili: Zbigniew Jastrzębski, Stefan i Władysław Kozowie, Henryk Sierawski, Szczepan Więckowski, Henryk Wilczak, Janusz Kulak, Lech Kułynycz, Henryk Szajna, Tadeusz Szczerbicki, Henryk Matuszewski. W tym składzie zespół grał około dwa lata. Później odeszli bracia Kozowie, Matuszewscy, Sierakowski, a doszli Zygmunt Łojko, Roman Dzieszuk, Mieczysław Antkowiak, Stanisław Cukier, Tadeusz Kaczmarek, Zbigniew Jankowski. Prezesem klubu był Marian Uraz, a trenerem Stanisław Puzyna. Wówczas była to drużyna „A” klasowa, której udało się awansować na jeden sezon do ligi międzywojewódzkiej. W 1955 roku mecze piłkarskie odbywały się na nowo powstałym boisku przy ulicy Sikorskiego.
Drużyna miała swojego szewca, który szył piłki i naprawiał buty. Po każdym meczu w restauracji „Soczewkowej” u małżeństwa Soczewków, częstowano zawodników bardzo sytym obiadem. Zawodnicy byli też często podejmowani na ul. Kilińskiego w restauracji Krawczyków. Restauratorzy ci byli bowiem zapalonymi kibicami. Zawodnicy wyjeżdżali na mecze wozem konnym prowadzonym przez Pana Gomułę, a niejednokrotnie na przyczepie traktorowej.
Po kolejnej fuzji „Pogoni” i „Stali” powstała „Olimpia”. W jej barwach występowali: Zdzisław Graczyk, Józef Watral, ślązacy Paweł Kwartnik i Zbigniew Szczepaniak, Henryk Lisowski, Jan Żmijewski, Zdzisław Aszakiewicz, Józef Golenia, Janusz Przewłocki, Stanisław Dydyń, Stanisław Cukier, Zbigniew Jankowski, Tadeusz Kaczmarek, Janusz Kulak. Zespół o tej nazwie przetrwał do 1965 roku, a kierownikiem sekcji był Sugak Seriusz.
W 1965 roku na skutek trudności finansowych klub został rozwiązany. W tym czasie piłkę nożną uprawiała tylko młodzież skupiona w MKS „Zew”. Ich trenerami byli Zbigniew Szarek i Jerzy Żebrowski. Dopiero w 1966 roku powstał „A” klasowy zespół „Pogoni”, który uczestniczy w rozgrywkach do dziś.
ORGANIZACJA KLUBU
W 1966 roku po rozwiązaniu „Olimpii” założono klub „Pogoń”. Zawodnicy grający we wcześniejszym zespole przeszli do nowo powstałego klubu. Pierwszym prezesem został Janusz Tabaczyński, który był dyrektorem Lubuskich Fabryk Mebli. Pierwszym kierownikiem klubu był Jan Oborski, który pełnił tę funkcję w latach 1966-1971. Funkcję wiceprezesa objął Władysław Muszyński, a sekretarzem została Renata Grześkowiak.
Od początku istnienia klubu głównym opiekunem były Lubuskie Fabryki Mebli, które miały określone zadanie produkcyjne, socjalne, w tym również sportowe. Sytuacja taka dobrze służyła rozwojowi piłki nożnej, gdyż wśród ludzi opiekujących się sportem pojawili się prawdziwi pasjonaci. Najczęściej jednak zakładowy klub kojarzył się z kontrowersjami wśród pracowników na temat fikcyjnego zatrudnienia zawodników i większości wydatków na utrzymanie klubu. Wielu zawodników w latach 70-tych przyjeżdżało do Świebodzina w poszukiwaniu pracy. Lubuskie Fabryki Mebli, które były jednym z większych zakładów produkcyjnych w województwie, zatrudniały znaczne ilości pracowników. Prezesem pozostał dyrektor LFM Władysław Muszyński, wiceprezesami Jan Oborski i Janusz Tabaczyński, skarbnikiem Czesław Antkowiak, a kierownikiem drużyny Władysław Jamroz.
W 1975 roku na zebraniu sprawozdawczo – wyborczym wybrano nowy zarząd, którego skład wyglądał następująco: prezesem został dyrektor LFM Zdzisław Rybicki, wiceprezesami Roman Pacuk, Bronisław Stasiak i Franciszek Pacak, kierownikiem drużyny Władysław Jamroz.
W latach osiemdziesiątych prezesem klubu był Zdzisław Rybicki – dyrektor LFM. Drużyna wtedy po raz pierwszy awansowała do III ligi (sezon piłkarski 1984/85). Niestety pochopne zmiany personalne w składzie doprowadziły do szybkiego spadku zespołu piłkarskiego do niższej klasy rozgrywek.
Pierwszy awans do III ligi (sezon 1985/1986): Skład drużyny: Czesław Kurzawa, Cezary Sieradzki – Marek Wołowicz, Zbigniew Kuryłowicz, Marek Podhorodecki, Kazimierz Miedziński, Dariusz Kacprzak, Wojciech Rynkiewicz – Waldemar Szyszka, Jan Drobnik, Krzysztof Kułynycz, Dariusz Szyda, Zdzisław Wilczyński, Janusz Sałbut, Andrzej Kułynycz, Andrzej Dynarski, Andrzej Bandura, Jacek Gozdek, Tadeusz Kononowicz, Ryszard Łuszczak, Cezary Michalski, Jerzy Pach, Krzysztof Paszkowski, Krzysztof Ptaszkiewicz. Trener: Henryk Mazurkiewicz, II trener: Zdzisław Watral. Prezes klubu: Zdzisław Rybicki
Drużyna, która wywalczyła po raz pierwszy awans do III ligi
Stoją od lewej: W. Jamroz (kierownik drużyny), J. Sałbut, Cz. Kurzawa,K. Kułynycz, Zietek, Kuryłowicz, W. Szyszko, Z. Karolak, M. Wołowicz, M. Cenin, Mazurkiewicz (trener)
Siedzą od lewej: J. Drobnik, S. Kabot, K. Miedziński, A. Podhorodecki, D. Szyda
Następny awans to sezon 1988/1989 – skład Pogoni: Andrzej Śliwiński, Sławomir Singer, Sławomir Jarkowski, Kazimierz Miedziński, Marek Wołowicz, Piotr Cenin, Krzysztof Ptaszkiewicz, Wiesław Bartosik, Zenon Tarnowy, Andrzej Czarnecki, Arkadiusz Kuczyński, Dariusz Tomczak, Dariusz Szyda, Paweł Leśniak, Krzysztof Leśniak, Robert Ostrowski, Mieczysław Mierzwa, Tadeusz Kononowicz, Wojciech Rynkiewicz, Janusz Sałbut, Jarosław Brzezinski, Tomasz Olechnowicz, Piotr Pielichowski, Robert Wojewódka, Damian Dekiert, Andrzej Jeremczuk, Andrzej Puchacz, Dariusz Tomczak, Sławomir Piekarz. Trener: Henryk Mazurkiewicz, asystent Marian Fiodorowicz, kierownik drużyny: Zbigniew Kielmański.
Kolejny krótki epizod w III lidze, to sezony 1990/1991, choć wtedy nazwano III ligę klasą MR i 1991/1992, który był dla drużyny ze Świebodzina mniej szczęśliwy. Nie udało się na dłużej zadomowić na trzecioligowych boiskach. Pogoń na 16 drużyn w swojej grupie, zajęła właśnie ostatnie 16 miejsce. Jednak po trzech sezonach, w 1995 roku powróciła ponownie do grona drużyn trzecioligowych i gra do dziś.
W czasach, gdy prezesem był Ryszard Michalewski, a wiceprezesem Roman Pacuk powstał silny i stabilny system funkcjonowania klubu. Dzięki zaangażowaniu prezesa, Rady Miejskiej, Zarządu Miasta, burmistrza, Urzędu Miasta oraz OSiRu udało się stworzyć dobrze działający klub w województwie. System polegał na szkoleniu własnych wychowanków, a ewentualne wzmocnienia składu oparte były jedynie o zawodników z najbliższych terenów Świebodzina. Dzięki dobrej współpracy trenerzy i zawodnicy mogli skoncentrować się na rozwijaniu umiejętności piłkarskich w walce o utrzymanie się w III lidze. Był to jeden z lepszych okresów drużyny ze Świebodzina. Pogoń dzielnie walczyła w lidze i Pucharze Polski, w którym dotarła do 1/16, a przeciwnikiem była I ligowa drużyna Amica Wronki.
21 czerwca 1999 roku odbyło się sprawozdawczo-wyborcze zebranie zarządu, na którym podziękowano Ryszardowi Michalewskiemu za wieloletnią współpracę z klubem. Następcą został Andrzej Zygmaniak, który był na stanowisku prezesa klubu przez trzy lata. Pogoń w tym okresie zakończyła walkę na trzecioligowych boiskach kolejno na 7, 14 i 3 miejscu. Brała też udział w Pucharze Polski, gdzie stoczyła pasjonującą walkę o awans do 1/8 finału z RKS Fameg Radomsko (I liga). Niestety i tym razem nie udało się pokonać przeciwnika. Pogoń przegrała dopiero w dogrywce – 2:3.
02.07.2002 roku podczas walnego zgromadzenia powołano nowy zarząd, na czele którego stanął wieloletni działacz i sędzia piłkarski, Stanisław Dydyń. Nowy szef zapowiadał, że zrobi wszystko, by klub funkcjonował jeszcze lepiej. Rzeczywistość okazała się jednak inna. Z klubu odeszli między innymi: Maciej Malinowski (17 bramek w sezonie 2001/2002), Remigiusz Król, Arkadiusz Jarymowicz (2 bramki w sezonie 2001/2002), Przemysław Olejnik oraz Tomasz Iwanowski (7 bramek w sezonie 2001/2002). Pogoń z meczu na mecz grała słabiej. Traciła punkty na własnym boisku, co do niedawna było rzadkością i ostatecznie na koniec rundy zajęła trzynaste miejsce w tabeli.
Pierwszy oficjalny herb klubu
(zaprojektowany przez Pana Kazimierza Gancewskiego)
Wybrany przez Zarząd Klubu Pogoń Świebodzin dnia 03 października 2003 roku spośród 68 nadesłanych na konkurs.
1 
2
